Ik ben geen tegenspreker

In de zestien boeken die Marijke Höweler (1938-2006) heeft gepubliceerd komt geen vrolijk mens voor. Toch zijn ze erg vaak om te lachen. Höweler, de 'chroniqueur van het moderne leven' die vooral in de jaren '80 reusachtig populair was, wist als geen ander de kleine tekortkomingen van mensen op een licht-spottende toon aan de kaak te stellen. Als psychologe maar al te bekend met het leed dat wij mensen elkaar en onszelf aandoen - huwelijksproblemen, ouder-kindproblemen, eenzaamheid, onmacht - schreef Höweler in haar beste werk mini-tragedies die uitermate navoelbaar zijn.
De titel van haar meest bekende boek, Van geluk gesproken, is juist zo ironisch als de rest van haar oeuvre.
In Ik ben geen tegenspreker zijn twee van haar mooiste verhalen gebundeld. Het titelverhaal is een verrassend (zelf)portret van de schrijver als nietsontziende aasgier; het verhaal 'Al wil ik met de paus' gaat over een overspelige pastoor die vrouwenlevens verwoest en dan zelf keurig het klooster in trekt. Om Höweler kun je áltijd lachen, maar nooit zonder mededogen.